Hiltik: De waarheid over de Live Nation-zaak

Is er een beter voorbeeld van arrogant bedrijfsgedrag dan het negeren van een overheidsbesluit – niet één keer maar meerdere keren? Dat is de vraag die wordt opgeworpen in de antitrustzaak tegen het gigantische concert- en ticketconglomeraat Live Nation volgens een reeks monopolistische praktijken.

De rechtszaak, donderdag aangespannen door het ministerie van Justitie, 29 staten en het District of Columbia, schetst een beeld van een bedrijf dat meedogenloos zijn meerdere rollen als dominante concertpromotor, dominante eigenaar of beheerder van concertlocaties en dominante ticketingmanager heeft uitgebuit. .

Door de combinatie kan Live Nation “controle uitoefenen over welke artiesten optreden op welke data en op welke locaties”, evenals “hoe fans kaartjes kunnen kopen … en welke vergoedingen die fans zullen betalen”, aldus de rechtszaak.

Het doel van de aanklagers is om Live Nation op te splitsen – in het bijzonder om het te dwingen Ticketmaster af te stoten, de ticketservice waarmee het in 2010 fuseerde. Voor de federale ambtenaren en de staten was de Ticketmaster-deal de erfzonde waardoor Live Nation zichzelf kon opbouwen. een bijna-monopolie in de livemuziekindustrie.

Dit was voorspelbaar: fusies waarbij producenten van inhoud en distributeurs van inhoud samenkwamen, zijn een aanhoudende hoofdpijn voor antitrusthandhavers geweest – getuige de fusies van NBCUniversal met het kabelbedrijf Comcast en AT&T met Time Warner, de eigenaar van CNN, HBO, Warner Bros. en nog veel meer. meer.

Omdat ze concurrentiebeperkende problemen aan de horizon zagen, hebben de VS en 19 staten in 2010 oorspronkelijk een rechtszaak aangespannen om de Live Nation-Ticketmaster-deal te blokkeren. De zaak werd afgehandeld met een instemmingsdecreet waarin Live Nation beloofd om geen voorwaarden te stellen aan het aanbieden van liveshows aan locaties die ervoor hebben gekozen om Ticketmaster niet als hun ticketagent te gebruiken, of om locaties te bedreigen of represailles te nemen die zijn gecontracteerd met een rivaliserende ticketverkoper, zoals StubHub of SeatGeek.

Tegen 2020 zei de regering dat ze daarvoor bewijs had verzameld Live Nation overtrad het decreet al jaren door precies te doen wat het had beloofd niet te doen. “Locaties in de Verenigde Staten”, zo beweerde de regering, “zijn gaan verwachten dat het weigeren van een contract met Ticketmaster ertoe zal leiden dat de locatie minder of helemaal geen Live Nation-concerten zal ontvangen. … Dit is een verlies dat de meeste locaties zich niet kunnen veroorloven om te riskeren.

De regering spande opnieuw een rechtszaak aan, deze keer schikte ze de zaak met een deal die het oorspronkelijke toestemmingsdecreet met meer dan vijf jaar verlengde (tot 31 december 2025), een onafhankelijke toezichthouder oplegde aan het bedrijf en een boete van $ 1 miljoen oplegde voor elk bedrijf. overtreding.

Toch zijn we hier weer. Volgens de nieuwe rechtszaak hebben Live Nation en Ticketmaster sinds de schikking van 2020 “aanvullende, andere en uitgebreidere schendingen van de antitrustwetten begaan.” De instemmingsdecreten, zo zegt de rechtszaak, zijn er “niet in geslaagd Live Nation en Ticketmaster ervan te weerhouden andere antitrustwetten op steeds serieuzere manieren te overtreden.”

Nu zeggen de aanklagers dat het menens is. Live Nation steekt al ruim twintig jaar zijn neus op voor de autoriteiten, aldus de rechtszaak. Live Nation en Ticketmaster kregen wat ze wilden tijdens de onderhandelingen met de regering in 2010 en voltooiden hun deal ‘onmiddellijk’, maar ze ‘kwamen er niet in om hun afspraken na te komen’. Ja, de regering heeft zo'n twintig jaar nodig gehad om te besluiten een standpunt in te nemen, maar het kan vooruitgang zijn dat ze dat nu eindelijk probeert te doen.

Wat heeft Live Nation hierover te zeggen? Meestal hijgend en puffend. Het bedrijf schrijft de zaak toe aan “intense politieke druk op DOJ om een ​​rechtszaak aan te spannen, en een langdurige lobbycampagne van rivalen die de concurrentie proberen te beperken.” Het noemt zichzelf “het zoveelste slachtoffer van het besluit van deze regering om de handhaving van de antitrustwetgeving over te dragen aan een populistische drang die eenvoudigweg verwerpt hoe de antitrustwetgeving werkt. … In werkelijkheid is het gewoon anti-business.”

De politieke druk komt volgens het bedrijf deels voort uit de frustratie van consumenten over de hoge ticketprijzen en buitensporige servicekosten; het waarschuwt dat het afstoten van Ticketmaster niets zal doen om de ticketprijzen of vergoedingen te verlagen en dat de “commissies” van Ticketmaster als percentage van de totale prijzen veel lager zijn dan die van andere “digitale marktplaatsen” zoals Airbnb, Uber en PlayStation.

Voor zover ik weet, is geen van deze firma's actief in de livemuziekwereld, maar het gezeur van Live Nation kan een hint zijn van wat hun juridische verdediging zou kunnen zijn. Eén van de belangrijkste verdedigingsmechanismen in antitrustzaken is het zo breed mogelijk definiëren van de markt die zogenaamd gemonopoliseerd is. het minimaliseren van het aandeel van verweerder op die relevante markt.

De eisers van de regering zeggen dat Live Nation 60% van de concertpromoties op grote locaties controleert, 60% van de beste amfitheaters in de VS bezit of controleert, en via Ticketmaster 80% of meer van de primaire ticketverkoop voor concerten op grote locaties controleert. Als Live Nation een rechter of jury ertoe kan brengen zijn markt in het algemeen als ‘digitale marktplaatsen’ te beschouwen, zullen de percentages er mager uitzien.

Live Nation zegt ook dat de operationele winstmarge slechts 1,5% bedraagt, terwijl die van Meta, Alphabet en Apple allemaal 24% of hoger zijn. Natuurlijk zijn deze bedrijven allemaal actief in andere activiteiten dan die van Live Nation – en zelfs verschillend van elkaar.

Voordat we dieper ingaan op de beschuldigingen tegen Live Nation, eerst een paar woorden over de geschiedenis van Ticketmaster. De greep van het bedrijf op de markt voor livetickets en de gewoonte om concertbezoekers te overladen met rommelvergoedingen bestaan ​​al tientallen jaren, lang vóór de fusie met Live Nation.

Halverwege de jaren negentig kreeg Pearl Jam, destijds de bestverkochte band van het land, ruzie met Ticketmaster over de vergoedingen die het in rekening bracht voor de shows van de band. Zelfs toen was het ticketbureau te machtig om te verslaan. Het conflict, dat was op de voet gevolgd door mijn overleden collega Chuck Philips, eindigde met een verlies voor Pearl Jam, dat uiteindelijk zijn plannen moest opgeven om een ​​concerttournee te organiseren zonder de deelname van Ticketmaster. Het resulteerde in een hoorzitting in het Congres en een antitrustonderzoek, maar geen actie van de overheid.

Populaire toerende artiesten hebben sindsdien regelmatig over Ticketmaster geklaagd. Garth Brooks, Neil Young, REM, the Grateful Dead en Aerosmith behoorden tot de acts die Pearl Jam steunden in haar strijd. Meest recentelijk maakten technologische problemen die verband hielden met de afhandeling van kaartjes voor Taylor Swift's Eras-tournee door Ticketmaster de fans woedend en leidden tot een nieuwe hoorzitting in het Congres; Ticketmaster gaf de schuld van het fiasco aan scalpers en astronomische vraag naar de tour.

Dat brengt ons terug bij de laatste rechtszaak. De aanklagers van de regering schilderen Live Nation af als een bedrijf dat zo arrogant is dat het dat zou doen laat Shakespeares Iago blozen. De aanklagers bieden hoofdstukken en vers aan van afleveringen waarin Live Nation naar verluidt contracten voor Ticketmaster binnenhaalde door naar locaties te verwijzen, of zelfs ronduit te beweren, dat het overstappen naar een rivaal het verlies van Live Nation-data zou betekenen.

De rechtszaak citeert een interview uit 2019 met Variety waarin Michael Rapino, CEO van Live Nation, erkende dat onder het toestemmingsdecreet van 2010: “We kunnen niet tegen een Ticketmaster-locatie zeggen die zegt dat ze een ander ticketplatform willen gebruiken: ‘Als je dat doet, zullen we geen shows in de zaal plaatsen’. jouw gebouw.'” Maar hij verwoordde ook een impliciete dreiging: “We moeten de show plaatsen waar we de meeste winst behalen, en misschien moet die locatie [that wants to use a different ticketing platform] zal niet meer de beste economische plek zijn omdat we de inkomsten niet in eigen hand hebben.”

Rapino zei ook: “Af en toe rent een van onze concurrenten naar de DOJ. … We krijgen een onderzoek van de DOJ … en we hebben nooit iets verkeerds gevonden. ' Als Live Nation het instemmingsbesluit zou overtreden, voegde hij eraan toe, zou het bedrijf “al lang geleden zijn ontmaskerd als zijnde in overtreding.” Ongeveer drie maanden nadat hij deze zelfverzekerde verzekering had aangeboden, spande het ministerie van Justitie een tweede rechtszaak aan, waarin werd beweerd dat Live Nation het toestemmingsbesluit consequent had overtreden.

De meest interessante passage in de nieuwe rechtszaak betreft de relatie van Live Nation met zijn voormalige concurrent, Oak View Group. Dat bedrijf werd in 2015 opgericht door Tim Leiweke, een voormalig directeur bij Anschutz Entertainment Group, en agent en manager Irving Azoff. Volgens de rechtszaak veranderden de contracten van de groep met toonaangevende locaties en artiesten al snel in een verontrustende rivaal van Live Nation.

De twee bedrijven bereikten een samenwerkingsovereenkomst waarbij Oak View de concurrentie met Live Nation voor artiesten en tournees vermeed. De deal leidde tot een ‘gezellige relatie’ waarin Oak View zichzelf omschreef als een ‘pooier’ en een ‘hamer’ voor Live Nation.

De rechtszaak citeert uitwisselingen waarin Leiweke Rapino zou hebben verzekerd dat “ik je altijd bescherm tegen kortingen, promotor [sic] positie, ticketverkoop.” Oak View, zo zeggen de aanklagers van de regering, heeft eraan gewerkt om Ticketmaster op zijn locaties onder contract te houden en degenen die andere ticketagenten gebruiken, in de loop van de tijd naar Ticketmaster te 'overschakelen'. (Oak View weigerde commentaar.)

Onafhankelijke locaties hebben geleerd dat ze Live Nation op eigen risico dwarsbomen, beweren de regeringen. De aanklagers hebben de namen van klagende locaties uit hun juridische dossiers gehaald, met het argument dat het noodzakelijk is “locaties te beschermen” tegen het “vergeldingsgedrag” van Live Nation, een aanpak die je doorgaans ziet bij vervolgingen van maffia.

Een aflevering uit 2021 betrof de arena Barclays Center in Brooklyn, NY, die overstapte van Ticketmaster naar SeatGeek, omdat laatstgenoemde Barclays een hoger percentage van de vergoedingen aanbood van doorverkochte tickets (de naam van de locatie wordt niet genoemd in de rechtszaak, maar de feiten komen overeen). de zaak). Een directeur van Live Nation waarschuwde de CEO van de arena dat de locatie “moet nadenken over een grotere relatie met LN, en niet alleen over wie een grotere sponsorcheque uitschrijft.”

Live Nation verplaatste vervolgens verschillende concerten naar andere locaties, aldus de rechtszaak. Binnen een jaar keerde Barclays terug naar Ticketmaster.

In een ander geval dreigde Live Nation de toegang te weigeren aan klanten met een ticket uitgegeven door StubHub voor een concert in het Los Angeles Coliseum in 2021, waar Ticketmaster beweerde een exclusief ticketcontract te hebben; honderden concertbezoekers werden afgewezen.

Ik kon geen verwijzing naar een dergelijk concert vinden, maar de beschuldiging komt overeen met een incident waarbij sprake was van een concert van de Black Keys in het Wiltern-theater in 2019, toen een geschil tussen Ticketmaster en StubHub en andere ticketdiensten ertoe leidde dat honderden klanten draaide zich om bij de deur.

Dat was een geval waarin het harde concurrentiebeleid van Ticketmaster leidde tot een golf van ontevredenheid bij de consument. Er is meer. In 2022 heeft Ticketmaster een beleid ingevoerd waarbij gekochte tickets alleen tussen Ticketmaster-accounthouders kunnen worden overgedragen.

Met andere woorden: leden van een gezelschap concertbezoekers moeten zich allemaal aanmelden voor accounts in een ander gezelschap om de kaartjes van de koper te ontvangen. Dat is een zegen voor de database van Ticketmaster. De rechtszaak citeert Rapino die opschept dat de overdrachtsregel Live Nation in staat stelt “niet alleen de persoon te kennen die het kaartje heeft gekocht, maar … die drie mensen die je meeneemt naar de show.”

Live Nation, zo merken de aanklagers op, “kan geld verdienen met deze unieke schat aan gegevens in zijn verschillende activiteiten om zowel zijn bedrijfsresultaten te vergroten als zijn posities in de live-entertainmentindustrie verder te verstevigen.”

Kan iets Live Nation ervan weerhouden deze praktijken voort te zetten? Het afsplitsen van Ticketmaster van de rest van Live Nation zou relatief eenvoudig kunnen zijn, aangezien de oorspronkelijke fusie werd goedgekeurd op basis van voorwaarden die volgens de regering meedogenloos zijn geschonden.

Theoretisch gezien zou het scheiden van de belangen van het bedrijf bij het promoten van concerten en het vullen van locaties en het belang bij het verkrijgen van het maximale aan rommelvergoedingen van machteloze klanten veel bijdragen aan het bevorderen van de concurrentie in de kaartverkoopsector.

Maar het is goed om op te merken dat er meerdere bedrijven zijn die zichzelf positioneren als belanghebbenden in live-entertainment. Exploitanten van arena's, amfitheaters en stadions geven misschien niets om rommelkosten die aan klanten in rekening worden gebracht, zolang ze maar een deel van de actie krijgen. Bovendien zullen klanten altijd keihard moeten betalen voor kaartjes voor spraakmakende, enorm populaire acts als Taylor Swift.

Het kan waar zijn, zoals Live Nation zegt, dat deze rechtszaak de prijzen niet omlaag zal brengen, zelfs als deze succesvol is. In de entertainmentindustrie is er altijd wel iemand die een deel van uw dollar wil ontvangen.